जिंदादिल दिग्दर्शक-सचिन कारंडे

सोलापूर जिल्ह्यातील अकलूजमधील सचिन कारंडे यानं अगदी सहावीत असतानाच दिग्दर्शक होण्याचं स्वप्न पाहिलं होतं. म्हणतात ना...बाळाचे पाय पाळण्यात दिसतात...अगदी तसंच ते स्वप्न त्यानं उराशी बाळगलं, आणि ते प्रत्यक्षात आज उतरवलं. सचिननं "पे बॅक' नावाचा हिंदी चित्रपट काढला आहे. त्याचा आज मुंबईत प्रीमिअर होणार आहे. त्याचा हा पहिलाच चित्रपट...शाळेत असताना मनाशी ठरवलेली गोष्ट आज प्रत्यक्षात साकार होताना सचिनच्या डोळ्यात आनंदाश्रु येत आहेत. अहो, स्वप्न म्हणजे काय असतं, ते प्रत्यक्षात उतरवताना काय करावं लागतं, स्वप्न साकार झाल्यावर होणारा आनंद काय असतो, याचं उत्तर सचिनच्या प्रत्येक शब्दातून जाणवते.

सोलापूर जिल्ह्यातील अकलूजमध्ये सचिन कारंडेचा जन्म झाला. वडील लॉन्ड्रीचा व्यवसाय करतात. घरातील मंडळींचा चित्रपटाविषयी तसा काही संबंध नाही. गुरु वगैरे तस्सं कुणीच नाही. पण, लहानपणापासून सचिनला चित्रपटाची आवड होती. शाळेतील अभ्यासात सचिनने तशी फारशी चमकदार कामगिरी केली नाही. मात्र, चित्रपटातील गाणी त्याची तोंडपाठ असायची. गाणी तोंडपाठ मात्र अभ्यास सपाट असं सचिनचं असायचं. शाळेतील अभ्यासात तसा इतरांपेक्षा फार हुशारही नव्हता, आणि एकदम "ढ' विद्यार्थ्यांसारखाही नव्हता. गणितं, भूमिती किंवा इंग्रजीचा पाठ असला तरी सचिनचं गाणं ठरलेलं असायचं. शाळेत असताना प्र.के.अत्रे यांचं "वेड्यांचा बाजार' हे नाटक पाहिलं. म्हणतात ना...मुलाचे पाय पाळण्यात दिसतात. अगदी तस्संच...सचिनला सहावीत असताना दिग्दर्शक होण्याची आवड होती. लहानपण तस्सं खेळायचं...बागडायचं..नाचायचं. पण, या गड्याला चित्रपटाचा भारी नाद...खरंच नाद असल्याशिवाय कुठलाही माणूस धडपडून, झपाटून काम करत नाही, हे सचिनचं पक्कं तर्कशास्त्र. अकलूजच्या सदाशिवराव माने महाविद्यालयात बारावीपर्यंत कॉमर्स शाखेतून सचिननं शिक्षण घेतलं. पुढे त्यानं पुण्याच्या ललित कला केंद्रात प्रवेश घेतला. नाट्यशास्त्रात 3 वर्षे खर्च केल्यावर त्याला खूप काही नवं शिकल्याचं समाधान मिळालं. त्या दरम्यान, त्याने वाचनाचा सपाटा सुरु केला. ज्येष्ठ शास्त्रज्ञ जयंत नारळीकर, ज्येष्ठ पत्रकार कुमार केतकर, अच्युत गोडबोले यांची भाषणे ऐकून सचिन भारावून जायचा. त्याची "एनर्जी' एकाच ठिकाणी लागत होती. कुणाला डॉक्‍टर, इंजिनिअर, वकील व्हायचे होते. पण, याच पठ्ठ्याला दिग्दर्शक व्हायचे होते. बॉलीवूडमध्ये नाव कमवायचं असेल तर मुंबईत यायला हवं. यासाठी 2006 मध्ये सचिन मुंबईत आला. त्यानं अनेक कथा लिहिल्या. काही कथा अनुभवातून आल्या होत्या. त्याचं मन स्थिर राहतं नव्हतं. त्या अस्थिर मनातून अनेक कथांचा जन्म होत होता. नवे प्रयोग, नवी गृहितके मांडली जात होती. सचिनने थायलंडमध्ये "फ्लॅश' नावाची एक शॉर्टफिल्म बनविली. त्याला बॅंकाकमध्येही चांगला प्रतिसाद मिळाला. मग, काय सचिनचे एकापाठोपाठ एक प्रयोग होत राहिले. बॅंकाकमधील काही भारतीयांनी...आयडिया अच्छा है सर...म्हणून सचिनला गौरविले. मग काय, सचिनच्या अंगात शंभर हत्तीचे बळ आले. नव्या उमेदीने सचिन कामाला लागला. चुका सुधारून नव्या प्रयोगाची आखणी करू लागला. सचिनच्या आयुष्यात आलेली एक कथा त्याने "पे बॅंक' मध्ये मांडली आहे. "पे बॅक' चित्रपटासाठी तब्बल 5 कोटी रुपये खर्च झाले आहेत. सचिनचा जानेवारीत "विकल्प' नावाचा दुसरा हिंदी चित्रपट येतोय. जिद्दी आणि जिंदादिल दिग्दर्शक असलेल्या या मराठमोळ्या दिग्दर्शकाला अर्थात सचिनला त्याच्या बॉलिवूडमधील कारकिर्दीसाठी खुप साऱ्या शुभेच्छा...

मीडिया (LIVE)

एका शेतकऱ्याची आत्महत्या....खरं तर...प्रसारमाध्यमांसाठी ही एक छोटीशी बातमी. रोजच्या बातम्यांसारखीच... या बातमीचे गांभीर्य किंवा महत्त्व फॅशन शोच्या बातमीपुढे सर्वांनाच फिके वाटते. सर्व प्रसारमाध्यमांची शक्ती हल्ली फॅशन शो कडे लागली आहे. प्रिंट मीडियातही यांना आता पहिल्या पानावर स्थान मिळतंय. इलेक्ट्रॉनिक माध्यमांतही ही बातमी दाखविल्याशिवाय बुलेटिनच संपत नाही. पण, फॅशन शोच्या बातमीभोवती आपली शक्ती खर्ची होताना शेतकऱ्यांच्या आत्महत्येसारख्या बातमीकडे आपले दुर्लक्ष होते. अहो, म्हणजे, होणारच...त्यात काय एवढं...तुम्ही काय नवीन सांगता..? त्याला कुठे वाचकवर्ग आहे का..? अहो, कडक आणि टंच हिरॉईनचे फॅशन शो पाहण्यापेक्षा शेतकऱ्यांच्या आत्महत्येची बातमी कोण वाचेल किंवा कोण पाहील. म्हणजे तेवढा टीआरपी पण मिळणार नाही ना. ? कोणत्या जगात आहात तुम्ही, वस्तुस्थितीचा विचार करा...वाचकांना आणि प्रेक्षकांना काय लागतं माहित आहे का तुम्हाला..?.(जणू काही यांनी प्रत्येक वाचकांना किंवा प्रेक्षकांना विचारून प्रत्येक बातमी ठरविली आहे.) अर्धनग्न किंवा हिरॉईनचे टंच फोटो दाखवले तर कुणाला नाही आवडणार...? ही साधी बाब आहे. त्यात कुठला आलाय रिसर्च. पण, हे ऐकणार कोण..? मुळात माध्यमांची भूमिका काय...हा प्रश्न पडतो. पत्रकारितेच्या वर्गात शिकत असताना माध्यमांची कर्तव्ये काय..? हे शिकलो होतो. पण, दुर्दैवानं पुस्तकातच ती माहिती राहते की काय..? अशी शंका कधी-कधी येते. मुळात पत्रकारितेच्या वर्गात शिकणे आणि प्रत्यक्ष कामाचा कसलाही काडीमात्र संबंध नाही, असाच बहुतांश पत्रकारांचा समज झाला आहे. अहो, इथं कोणतीही हेरॉल्ड लॉस्वेल, डॅनियल लर्नर, एव्हर्ट रॉजर्सची कम्युनिकेशन मॉडेल्स चालत नाहीत..? इथं फक्त रॅम्पवरची मॉडेल्स चालतात..ती व्य़ाख्या वगैरे `डिबार` (हद्दपार) झाली आहे. मग, प्रश्न पडतो तो काय शिकलो त्याचा....

परवा पिपली (लाईव्ह) चित्रपट पाहिला. खरोखरच माध्यमांविषयीचे वास्तव दर्शन या चित्रपटात दाखविले आहे. शेतकऱ्यांच्या आत्महत्या..हा गंभीर विषय आहे. पण, माध्यमांवर या चित्रपटात टीका करण्यात आली आहे. चित्रपट एक प्रातिनिधीक उदाहरण आहे. पण, त्यामागची माध्यमातील भूमिका सर्वांसमोर येते आहे. ती काही अंशी खरी आहे. हल्ली, ग्रामीण भागातील विषय म्हणजे माध्यमांना चेष्टेचा विषय वाटतो. अहो, रान, वनं दाखवून कुठे टीआरपी वाढतो का..? अहो...बॉलीवूडच्या स्टोरी दाखवा. बघा..टीआरपी कसा वाढतो ते, हे फंडे सांगणारे अनेकजण आहेत. पण, ग्रामीण भागातील प्रश्न मांडण्यासाठी ते सोडविण्यासाठी माध्यमे किती महत्त्व देतात, हा संशोधनाचा विषय आहे. विकास वार्तांना हल्ली माध्यमांमध्ये हवे तेवढे स्थान मिळत नाही. समाजाच्या विकासाला प्रेरक बातम्या दाखविल्या जात नाहीत. किंबहुना त्या पाहिल्या जात नाही, किंवा त्यामध्ये फार `दम` नाही, असंच सर्वांना वाटतं. लव्हस्टोरी असलेले सर्वच चित्रपट चालतात, असं काही नाही. तर पिपली लाईव्हसारखे सामाजिक चित्रपट वेगळ्या धाटणीने मांडला की तो सर्वांना आवडतो. मग, शेतकऱ्यांचे प्रश्न वेगळ्या धाटणीने पत्रकारांनी मांडले तर ते लोकांना का आवडणार नाहीत, याविषयी गांभीर्याने विचार करायला हवा.

केवळ एक, दोन लेख लिहून शेतकऱ्यांच्या आत्महत्येचा विषय संपणारा नाही, त्यासाठी खोलवर जाऊन अभ्यास करायला हवा. माध्यमांनी किती गांभीर्याने हा विषय हाताळला हा संशोधनाचा विषय आहे. वृत्तपत्रात सिंगल कॉलम नाहीतर सजलेल्या इलेक्ट्रॉनिक मीडिया (हल्ली दृकश्राव्य माध्यम हा शब्द खूपच सपक वाटतो.) तर हा विषय खूप चेष्टेचा वाटतोय. अहो, `टीआरपी`च्या नशेत अडकलेले जरा `कडक`, `हॉट` काहीतरी दाखवा, अशी आरडाओरड करणारे, आपण जगावेगळे काहीतरी करतोय, असा अविर्भाव करणारे सगळीकडेच आहेत. पण, मला एक गोष्ट कळत नाही, ग्रामीण भागात ७० टक्के लोक राहतात. मग, सर्व बातम्या शहरी भागातील लोकांसाठीच का असतात..? निवडणुकीतही लोकसंख्येवर आधारित मतदारसंघ ठरतो. त्यानुसार प्रश्न ठरतात. मग, ग्रामीण भागातील जनतेचे प्रश्न, समस्या माध्यमात का उमटत नाही. त्यांना प्रश्न नाहीत का..? त्यांना माहितीची गरज नाही का..? कशासाठी माध्यमांचा उपयोग होतोय..? कोण उपयोग करतोय माध्यमांचा..? याची सगळी उत्तरे निरुत्तरीत आहेत. शेतकऱ्यांचे प्रश्न, विकासाचे प्रश्न माध्यमांत मांडणे ही फक्त सरकारी माध्यमांची जबाबदारी आहे, ते आपले `बीट` नाही. किंबहूना त्यात नवीन ग्लॅमर, थ्रीलर आणि आक्रमक असे काहीच नाही. त्यामध्ये पत्रकाराला फार प्रसिद्धी मिळत नाही, असे पत्रकारांना वाटत असावे. मात्र, एखादाच पी. साईनाथ सारखा पत्रकार उठतो, त्याच्याविषयी लिहितो. पी. साईनाथ यांनी भारताच्या ग्रामीण भागांतल्या दारिद्य्राचा अभ्यास केला. त्यांचे भारतीय दारिद्य्राबद्दलचे संशोधन जगभर गाजले. ग्रामीण भागांतील शोषित, वंचितांचे जीवन हे पी. साईनाथ यांच्यासाठी केवळ संशोधनाचा नव्हे, तर चिंतनाचा विषय आहे. याच भूमिकेतून त्यांनी ""Everybody Loves a good drought'' हे पुस्तक लिहिले. शेतकऱ्यांच्या आत्महत्या या विषयावर डॉ. नरेंद्र जाधव यांनी आपले विचार मांडले. विचारांमध्ये मतभेद असले तरी प्रश्न सर्वांसमोर येतोय, हे माध्यमांचे यश नाही का..?

पण, रंगीन बॉलीवूडच्या बातम्यांमध्ये आणि रॅम्ववरच्या मॉ़डेल्सच्या बातम्यांमध्ये गुंतलेल्या पत्रकारांना हे सर्व हास्यास्पद वाटेल. किंबहूना त्यांना ही वायफळ बडबड वाटेल. जे खपतं तेच आम्ही विकतो, हे त्याचं `पर्मनंट` उत्तर ठरलेलं आहे. त्यांना त्या बातम्यांमध्ये अडकवलं जातंय. ते तर काय करणार `बिच्चारे...`. अहो, पत्रकारितेच्या वर्गात शिकताना खूप काही शिकलेलो असतो. पण, प्रत्यक्ष काम करताना कळतं तुम्हाला किती `स्वातंत्र्य` आहे ते..फक्त बोलणं सोप्पं असतं हो...काम करताना कळतं ते....आपण फार पारतंत्र्यात आहोत, असे काही नाही. पण, आपल्याला जे मांडायचं आहे, तेच राहून जातं. मग, आपण बनतो तो फक्त स्टेनोग्राफर आताच्या पिढीतील ठेवणीतला कॉम्प्युटर टाईपरायटर...

ग्रामीण भागातील विकासासाठी माध्यमांनी आता पुढाकार घ्यायला हवा. प्रसारमाध्यमांमध्ये कुठेही नैतिकतेचे भान दिसत नाही. फक्त पेज थ्रीच नाही, तर पेज एक ते चोवीस असा संपूर्ण पेपरच पेज थ्री आहे. स्पर्धेच्या युगात किंबहुना माध्यमांची ती आता गरज बनली आहे. पैसे देऊन अख्खं पान भरून हवा तो मजकूर छापणारे किंवा `प्राईम टाईम`चा स्लॉट विकत घेऊन हवं तस्सं दाखविणाऱ्या जाहिरातदारालाच आता महत्त्व आलंय. प्रसारमाध्यमातील लोकांना सामान्य जनतेचे, त्यांच्या जीवन-मरणाच्या प्रश्‍नाचे आकलनच दिसत नाही, अशी परिस्थिती निर्माण झाली आहे.

एक्सक्लुजिव्ह, स्पेशल, इम्पॅक्ट, दणका, परिणाम नावाखाली आम्हीच सर्वांच्या पुढे...हे दाखवितात. सर्वप्रथम आम्हीच..क्रेडिट घ्यायला हरकत नाही. पण, सर्वजण ते आम्हीच प्रथम कसे, याचा डांगोरा पिटतात. सगळेच कसे पहिल्या नंबरचे असतील, याचं कोडं मला अजून उलगडलं नाही. यांच्यापेक्षा आमच्या गावातला दवंडी पिटणारा रामा मला खरा बातमीदार वाटतो. गावातील बित्तंबातमी तो सर्वांपर्यंत पोहोचवतो. लोकांच्या मदतीला येतो, तोच मला खरा विश्वासार्ह वाटतो.

भारत हा कृषिप्रधान देश आहे, हे आपण सर्वजण मानतो. मग, बातम्यांमध्ये ग्रामीण भागातील आणि शेतीविषयीच्या कितपत बातम्या येतात. प्रत्येक बुलेटिनला बॉलीवूडच्या हेडलाईन्स `कंपल्सरी` असाव्यात, असा आग्रह धरणाऱ्यांना शेतकऱ्यांच्या किंवा ग्रामीण भागातील प्रश्नांविषयी हेडलाईन का करावीशी वाटत नाही..? अहमदनगर, सोलापूर, नांदेड, जळगावबरोबर संबंध महाराष्ट्रात खतांच्या टंचाईवरून हाणामारी सुरु आहे. पण, फॅशनच्या बातमीपुढे शेतकऱ्यांच्या बातमीला `न्यूजव्हॅल्यू` ठरत नाही, याचे आश्चर्य वाटते. बातमीदार म्हणून बॉलीवूडच्या बातमीची `व्हॅल्यू` मी नाकारत नाही. पण, शेतकऱ्यांच्या खतांची बातमी `आऊटडेटेड` कशी होते, हेच मला कळत नाही. इतके आपण बोथट झालो आहोत का..? भावनाशून्य...कोरडे...अगदी शुष्क वाळवंटासारखे...

बातमी नसतानाही त्याला मिर्च मसाला लावून बातमी बनविणारे `कारखाने` आहेत. सलमान ज्या-ज्या हिरॉईनबरोबर काम करतो. ती हिरॉईन पुन्हा फ्लॉप गेली आहे. असा तर्क काढून सलमान `लकी` की `अनलकी` ठरविणारे आहेत. इथं मी दोष फक्त पत्रकारांना देत नाही. संबंध यंत्रणेला...नव्या परिभाषेत या `सिस्टीम`ला. ज्यांनी `टार्गेट` ओरिएंटेड पत्रकारितेचे व्रत घेऊन पत्रकारिता सुरु केली. त्यांच्याविषयी मी बोलतो आहे. आपण सारे भोई...फक्त वाहक...गाड्या हाकण्यासाठी...आपण काही बोलू शकत नाही...मांडू शकत नाही...ही मोठी पत्रकारांची शोकांतिका आहे. पत्रकार कुणाविषयीही लिहू शकतो. पत्रकारांना खूप स्वातंत्र्य असते. वगैरे...वगैरे....पण, अंधारात सर्वांना प्रकाश देणाऱ्या दिव्याखाली तर कुठे असतो प्रकाश...होय ना...इथं तर मोठी गोम आहे. मी `निगेटिव्ह` विचारांचा मुळीच नाही. काही माध्यमे याकडे तितक्याच बारकाईने पाहतात, हे मी जाणतो आहे. पण, त्यांची संख्या बोटांवर मोजण्याइतपत आहे. परिवर्तन करायचे असेल तर मुळापासून घाव घालायला शिकले पाहिजे, हे आम्ही डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर यांच्या लेखणीतून शिकलो आहोत.

आजही माध्यमांमध्ये ग्रामीण भागातील गोरगरिबांचे, दीन दलितांचे, उपेक्षित घटकांचे प्रश्न मांडले जात नाहीत. किंबहूना त्यांचे प्रश्न मांडणारा `तिथं` माणूस नाही का? असा प्रश्न पडतो. पॅकेज पत्रकारिता करणाऱ्यांना हे विचार मुळीच पटणार नाहीत. किंबहुना त्यांना हे प्रश्न `शिवत`ही नाहीत. पण, माध्यमांनी याचा गांभीर्यानं विचार करायला हवा नाहीतर काही दिवसांनी हीच पत्रकारिता `हद्दपार` होईल, ही भीती आहे. पूर्वी `समाजाचे प्रश्न मांडणारी पत्रकारिता असायची` असा इतिहास पुढील पिढीसमोर सांगितला जाईल. पण, मी जे बोलतो आहे ते काहींना सारी स्टंटबाजी, भाषणबाजी, दिखाऊपणा वाटायला लागतो. खरंही आहे म्हणा...आपल्या व्यावसायिक पत्रकारितेने आपल्याला हेच `बाळकडू` (`बाळगोड` म्हणायला हवे खरे) दिले आहे. त्यामुळे त्याचं हेच GENNEXT आहे, हे मानायलाच हवे.

समाजातील दुर्बलतेकडे निर्देश करते ती खरी पत्रकारिता, अशी पत्रकारितेची सरळसोपी व्याख्या पी. साईनाथ करतात. गरिबांचे अधिकार आणि त्यांच्या हक्कांविषयी सजगतेने वृत्तपत्रांमध्ये अधिक वृत्तांत यावेत, अशी अपेक्षा पी. साईनाथ यांची असते. मला माहित आहे, मी काही बोलतो आहे ते तुम्हाला माहित नाही, असे नाही. ते तुम्हीही चांगले जाणून आहात. मी स्पष्ट बोलतो आहे. यातून काहीही साध्य होणार नाही, असं तुम्हाला वाटत असेल तर तस्सं प्लीज समजू नका. समाजातील आपण एक भाग म्हणून ग्रामीण भागातील विकासासाठी आपण सुरवात करुया...अस्सं म्हणतोय...हे लक्षात घ्या...तर मग, चला पेन उचला...

आधुनिक चित्रकलेतील एकलव्य : शशिकांत धोत्रे

शाळेतील मधल्या सुट्टीत लगोरी, कंचे हे खेळ मनसोक्त खेळणं, सवंगड्यांसोबत मधाच्या पोळ्यांना दगड मारून पाडणं, हे ग्रामीण भागातील मुलांच्या आवडीचे खेळ. बालवयातला हा खोडकरपणा तरुणपणी आठवतांना गप्पा रंगतात. पण, त्या तात्पुरत्याच...मात्र, शशिकांत धोत्रे याने त्या आठवणी कायमस्वरुपी कागदावर कोरून ठेवल्या आहेत. केवळ पेन्सिलच्या साहाय्याने शशीने अप्रतिम चित्र रेखाटली आहेत. कंचे खेळणारा मुलगा, नऊवारी साडीतील सुंदरी, मधाचं पोळं यासारखी चित्रं मन वेधून घेतात. ही गावरान कला शशीने चित्रांबरोबर हृदयातही कोरून ठेवली आहे.

शशीने ग्रामीण जीवनावर काढलेल्या चित्रकृतींना नऊ राष्ट्रीय आणि आंतरराष्ट्रीय पारितोषिके मिळाली आहेत. शशी मूळचा सोलापूर जिल्ह्यातील मोहोळ तालुक्यातील शिरापूर गावचा. अवघ्या पाच हजार लोकवस्तीचं असलेलं त्याचं हे छोटं गाव. घरात अठराविश्व दारिद्र्य पाचवीला पुजलेलं. वडार समाजात जन्माला आल्यामुळे वडील दगड फोडण्याचं काम करतात. आई मोलमजूरी करून कुटुंब चालवते. शशी लहानपणी शाळेतील भिंतींवर चित्रं काढायचा. अभ्यासात तसा फार पुढे नसायचा. पण, चित्रकलेत त्याला विशेष रस होता. शशी शाळेतील भिंती रंगवून टाकायचा. कित्येकदा, याबद्दल शशीनं शिक्षकांचं बोलणंही खाल्लं आहे. शेवटी कंटाळून शिक्षकांनी शशीच्या आईला सांगितले. शशी अभ्यासापेक्षा शाळेतल्या भिंतीवर चित्र काढून भिंती खराब करतो. पण, म्हणतात ना..मुलाचे पाय पाळण्यात दिसतात. तसंच झालं...शशीने आपली चित्रकला कायम जिवंत ठेवली. बारावी उत्तीर्ण झाल्यानंतर त्याने पुढे ऍनीमेशन करण्याचा निर्णय घेतला. पण, शिक्षणासाठी त्याच्याकडे पैसे नव्हते. मोहोळ तालुक्यातील शेटफळचे राष्ट्रवादी काँग्रेसचे तरुण नेते विजयराज डोंगरे यांनी त्याला बोलावून १५ हजार रुपये दिले. त्याची आठवणही शशी मुद्दाम सांगतो. त्यानंतर शशीने मुंबईतील जे.जे.स्कूल ऑफ आर्टमध्ये प्रवेश घेतला खरा. पण, तिथेही त्याचं मन रमेना. घरात पडलेल्या काळ्या कागदावर शशीने अप्रतिम चित्र रेखाटले. त्याच चित्राला शशीला आर्ट सोसायटी ऑफ इंडियाचे राष्ट्रीय पारितोषिक मिळाले. त्यामुळे शशीचा उत्साह वाढला. त्यानंतर त्याने अनेक चित्रे रेखाटली.

रंगीत पेन्सिलच्या साहाय्याने काळ्या कागदावर चित्रकला करणारा शशी बहुधा पहिलाच चित्रकार आहे. झाडावरून सफरचंद नेहमी खालीच का पडते, याचा विचार करून न्यूटननं जसा पृथ्वीच्या गुरुत्वाकर्षणाचा शोध लावला. तसाच शोध शशीने आपल्या चित्रकलेत लावला आहे. लंडनला जूनमध्ये होणाऱ्या चित्रप्रदर्शनात जगातील चार आंतरराष्ट्रीय चित्रकारांत शशीला निमंत्रण देण्यात आले आहे.

मुंबईत असला तरी शशीच्या प्रत्येक चित्रकलेत `गावाकडच्या` मातीचा सुगंध आहे. शाळेत कंचे (गोट्या) खेळणारा गफार त्याला अजूनही आठवतोय. मधाच्या पोळ्याला दगड मारून खाल्लेल्या मधाची गोडी आजही त्याच्या जिभेवर आहे. त्याने तोच गंध आणि सुगंध अत्तराच्या कुपीसारखा चित्रावर रेखाटला आहे.

चित्रकलेत शशीचा तसा कुणी मोठा गुरु नाही. ना कुणी मार्गदर्शन केले. शशी स्वतःच गावाकडच्या कल्पनेत रमतो. कल्पना प्रत्यक्षात कागदावर उतरवतो. शशीचा कुणी द्रोणाचार्य नसला तरी शशी खरा आधुनिक युगातील एकलव्यच आहे.

शशीच्या चित्रप्रदर्शनाला अभिनेता जॅकी श्रॉफनेही भेट दिली. चित्रे पाहून जॅकीदादाही आपल्या बालपणातील आठवणीत अक्षरशः रमून गेला. वाह....भिडू..., एकदम झक्कास...अशी तरतरीत मराठीत दादही दिली.

म्हणून मला सांगावंसं वाटतं की, तुम्ही मोठ्या शहरातून आला की छोट्या गावातून....यातून कोणी मोठा होत नसतो. किंबहुना, मोठेपणाचा हा मापदंडही ठरू शकत नाही. उलट, तुम्ही कुठून येऊन किती मोठे काम केले आहे. यातच खरा मोठेपणा दडला आहे. पण, यासाठी हवी प्रखर इच्छाशक्ती, महत्त्वकांक्षा आणि जिद्दही...!